Ενήλικος ετών…15

Το Διαβολάκι παθαίνει κρίση εφηβικής ηλικίας και overdose ενήλικων ευθυνών…!

Έχετε παρατηρήσει ποτέ ποια είναι η κλασσική απάντηση που δίνουν τα παιδάκια όταν τα ρωτάς τι θές να γίνεις όταν μεγαλώσεις; «Μεγάλος», σου λένε. «Θέλω να μεγαλώσω, να δουλεύω , να έχω εκατό σκυλάκια, εκατό γατάκια και ένα μεγάλο σπίτι και ο μπαμπάς με τη μαμά να μη ξαναδουλέψουν ποτέ και, και , και…» Μα καλά, ποιο είναι αυτό το τόσο τέλειο επάγγελμα που φαντάζονται όλα τα πιτσιρίκια, που σου προσφέρει τέλειο σπίτι, απεριόριστη κατανάλωση μωβ χαρτονομισμάτων και τη δυνατότητα να μεγαλώσεις 200 κατοικίδια (και μάλιστα ταυτόχρονα!) ;;;
Κάποιοι λένε πως η κάθε ηλικία έχει τα δικά της θετικά και αρνητικά στοιχεία. Αν με ρωτάτε, δεν θυμάμαι τίποτα το αρνητικό από όταν ήμουν ανήλικο. Η μοναδική μου έννοια ήταν αν θα έχουμε σχολείο την επομένη, αν θα πιάσω τη βάση να περάσω την τάξη και αργότερα, προς λύκειο μεριά, αν θα έχουμε κανά κενό να ακούσω λίγη μουσικούλα ή να διαβάσω κανά περιοδικό.
Θυμάμαι επίσης , πως είχα το σύνηθες εφηβικό φαινόμενο της απόδρασης. Μετά τα 16-17 περίπου, όλοι και όλα με ενοχλούσαν, ήθελα το δικό μου –αποκλειστικό- χώρο, ήθελα να γυρνάω ότι ώρα θέλω, να κάνω γενικά ότι θέλω και να έχω δικά μου χρήματα (τα οποία θα ξοδεύω όπως θέλω!).
Ήθελα να είμαι ανεξάρτητος. Και, όταν όλοι μου έλεγαν πως δεν είναι εύκολο, εγώ απαντούσα «ακόμα καλύτερα, θα ήταν βαρετό».
Μια μέρα έφτασε η στιγμή που έπρεπε να αποφασίσω τι θα έκανα στη ζωή μου. Και όταν λέμε τι θα έκανα, εννοούμε τι δουλειά, τι επάγγελμα θα επέλεγα. Ύστερα από δεκάδες άκυρες και άσχετες μεταξύ τους επιλογές (ξεκίνησα για κτηνίατρος, πήγα χορευτής, θέλησα να γίνω ηθοποιός, σκέφτηκα τη νομική, φλέρταρα λιγάκι με την αρχαιολογία, θεώρησα κατάλληλο επάγγελμα τη φιλολογία, δερματολογία, να γίνω μόνιμος στο στρατό, γραφίστας και κατέληξα στη δημοσιογραφία! Καλό ή κακό δεν ξέρω. Το μόνο που ξέρω είναι πως άπαντες επέμεναν και επιμένουν να λένε πως θα πεινάσω, βγάλτε συμπεράσματα τώρα. Τελικά με τα πολλά, γράφτηκα σε μια σχολή (αλήθεια τα μαθηματικά φταίνε που δεν πέρασα στο Αθηνών) και κάπως έτσι ξεκίνησαν τα πράγματα.
Παράλληλα με το ξεκίνημα των σπουδών, ήρθε και η ενηλικίωση που τόσο περίμενα. Ήμουν πια μεγάλος, ενήλικος, έτοιμος να πάρω τη ζωή στα χέρια μου. ΘΑ νοίκιαζα δικό μου σπίτι, ΘΑ έβγαζα δικά μου λεφτά, ΘΑ είχα την τέλεια σχέση, ΘΑ είχα τους τέλειους φίλους.
Μαζί με τις σπουδές και την ενηλικίωση, ήρθαν και οι ευθύνες, κάτι που ποτέ δεν πίστευα πως θα συνέβαινε σε εμένα. Εγώ είμαι απλά ένα μικρό, ανώριμο, ανήλικο (στο μυαλό μου) παιδί, που δεν έχει να ασχολείται με χαρτιά στρατού, ένσημα, σημαντικές αποφάσεις – αυτά είναι για τους μεγάλους. Εγώ θέλω να βλέπω ταινίες, να βγαίνω για καφέ, να κοιμάμαι 10 ώρες συνεχόμενα και να ξέρω πως ο μπαμπάς θα είναι εκεί και θα με περιμένει με ένα 20ευρω στο χέρι για χαρτζιλίκι. Άλλωστε, έχω άλλα πράγματα στο μυαλό μου αυτή τη στιγμή: να κάνω σχέση, να ταξιδέψω, να τραγουδάω και να περιμένω τον Κωστόπουλο να μου κάνει πρόταση για συνεργασία (στη θέση του Αρχισυντάκτη φυσικά).
Πότε έγινα 20, από πότε απασχολεί έμενα πόσο είναι ο βασικός μισθός, πως φοράς σωστά το προφυλακτικό (!) (αν και αυτό το μάθημα δεν το βαριέμαι και τόσο…!), πόσα ένσημα χρειάζομαι για να έχω καλή σύνταξη… Άγνωστες λέξεις για μένα; Μισθός, χτύπημα κάρτας, ωράριο, πόστο, στην ώρα σου, αποταμίευση, υπερωρία και άλλες.
Μαζί με τα σπυράκια της εφηβείας έφυγαν και τα ανέμελα μερόνυχτα. Πάνε οι εποχές που άκουγα Jennifer και χαζό ποπ τραγούδια. Τώρα ακούω μόνο Βίσση και αυτό γιατί τα τραγούδια της είναι η τέλεια πρέζα για τις ερωτικές απογοητεύσεις. Σε λίγο με κόβω να ακούω Καζαντζίδη και το αγαπημένο μου να γίνει το «Άπονη ζωή».
Μάλιστα. Από Jennifer σε Βίσση και μετά σε Καζαντζίδη. That makes sense!
Χρηστάκο, ή καλύτερα Χρήστο (δεν είσαι και παιδί δα!), καλώς ήρθες στην ενήλικη ζωή!
Έφηβοι όλου του κόσμου υπομονή, μια φάση είναι θα περάσει.
Εμμ, το έχει πει η Άννα… «τα μαθητικά τα χρόνια δεν τα αλλάζω με τίποτα…»
Αλλά είπαμε… η κάθε ηλικία έχει τα δικά της καλά! Καλώς ήρθα στα 20!!!