Φίλοι - Φίδι

Κάποτε θυμάμαι με είχαν ρωτήσει τι θα διάλεγα ανάμεσα στη φιλία και τον έρωτα. Η απάντηση που είχα δώσει, ήταν πως το ερώτημα αυτό παραείναι δύσκολο για τα δικά μου δεδομένα.

Πραγματικά δεν ήξερα τι ήταν σημαντικότερο. Ήξερα σίγουρα πως και οι δύο έννοιες βασίζονται στο ίδιο βασικό συστατικό: την αγάπη. Από τη μία ο έρωτα σαφώς προϋποθέτει αγάπη ή ίσως την μετεξέλιξή του σε αυτή, από την άλλη η αληθινή φιλία μεταξύ δύο ή/και περισσότερων ατόμων είναι μετέωρη χωρίς την αγάπη.

Σίγουρα η διπλωματικότερη απάντηση που μπορούσα να δώσω, ήταν «και τα δύο». Και αυτή έδωσα. Δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς αληθινούς φίλους, από την άλλη όμως δεν μπορώ να μείνω και χωρίς σύντροφο. Οπότε θα πάρω και τα δύο.

«Και αν έπρεπε να στερηθείς κάτι από αυτά; Στη ζωή δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα», ήταν η επόμενη ερώτηση του φίλου μου.

«Θα σου απαντήσω επίσης διπλωματικά», του είπα. «Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς αγάπη. Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς να έχω και να νιώθω την σιγουριά του να υπάρχουν άνθρωποι που με αγαπούν και είμαι μοναδικός για αυτούς, δεν είμαι απλά ένας από τους υπόλοιπους. Τώρα το αν θα είναι φίλοι ή έρωτες, δεν ξέρω. Εν πάση περίπτωση, είναι και οι δύο άνθρωποι. Μου αρκεί να νιώθω την αγάπη».

Βλέπετε, όταν έλεγα αυτά τα συναρπαστικά, βρισκόμουν σε μια φάση της ζωής μου που τα είχα όλα. Σχέση, φίλους, οικογένεια, υγεία. Τα πάντα. Στο παραμύθι μου, δεν υπήρχαν δράκοι και κακές μάγισσες. Μόνο απέραντα λιβάδια και χρυσή αστερόσκονη. Και, οk, υπήρξαν και στιγμές που τα πράγματα έπαιρνα την κατιούσα, όμως όταν έχεις φίλους και σύντροφο, βλέπεις τα πράγματα πολύ πιο αισιόδοξα.

Το κακό στο όλο σενάριο, ήταν πως θεωρούσα ότι επιτέλους η ζωή μου είχε αρχίσει να χτίζεται σε γερά θεμέλια και πως τίποτα δεν θα μπορούσε να μου χαλάσει τη διάθεση. Μμμ, ποιος είπε πως τα καλά όνειρα έχουν πάντα και όμορφο τέλος;
Με τους τότε ¨καλούς¨ μου φίλους, περνούσα τέλεια. Ζούσα στιγμές που ποτέ μέχρι τότε δεν είχα ξαναζήσει. Εκδρομές, απέραντες βραδιές μάζωξης στο σπίτι της κολλητής μου, τέλειες εξορμήσεις στη θάλασσα για μπάνιο, ατελείωτες ώρες συζητήσεων περί ανέμων και υδάτων, κλάματα, έρωτες, κλπ κλπ…

Τη χαρά μου ήρθε να συμπληρώσει και μια σχέση που έκανα. Τι ωραία που περνούσα! Είναι τόσο ωραίο να έχεις πολλούς ανθρώπους γύρω σου που σε κάνουν να περνάς όμορφα και να σε αγαπάνε αληθινά.

Και τότε ήρθε η σκηνή που σε κάθε παραμύθι χαλάει το σενάριο.

Τα συμπτώματα είχαν ξεκινήσει αρκετές ημέρες πριν, όμως δεν είχα δώσει πολύ σημασία. Ένας απλός πονόλαιμος είναι, σκέφτηκα.

Και ο απλός πονόλαιμος, συνοδεύτηκε ύστερα από μερικές ημέρες από εκατοντάδες εξανθήματα σε όλο μου το σώμα. Φαγούρα, πυρετός, πρήξιμο στις αμυγδαλές. Και κάπως έτσι εισήχθηκα στο νοσοκομείο.

Έμεινα εκεί για περίπου δύο εβδομάδες. Τα καλά νέα ήταν πως περνούσα απλά την λεγόμενη «ασθένεια του φιλιού», ή αλλιώς «λοιμώδη μονοπυρήνωση».

Η εισαγωγή μου στο νοσοκομείο δεν θα ήταν απαραίτητη, ούτε καν θα χρειαζόταν να ανησυχώ για το παραμικρό, αφού η ασθένεια αυτή υποχωρεί μετά από μερικές ημέρες. Τα πρώτα άσχημα νέα ήταν πως κινδύνευσα να πάθω αλλεργικό σοκ και εν συνεχεία να πεθάνω ενδεχομένως, από μια μαλακία ενός γιατρού που μου χορήγησε αντιβίωση με αποτέλεσμα να προκληθεί αντίδραση μεταξύ αυτής και του ιού.
Αυτό όμως δεν με πείραξε ιδιαίτερα αφού ήμουν ακόμα όρθιος. «Δεν βαριέσαι», είπα. « Όλοι κάνουμε λάθη».

Οι ημέρες στο νοσοκομείο περνούσαν. H οικογένεια μου ήταν συνεχώς δίπλα μου. Το ίδιο και η σχέση μου, άσχετα με το εάν με απατούσε παράλληλα. Τουλάχιστον το έμαθα πολύ αργότερα και όσο νοσηλευόμουν ήμουν εν μέρει χαρούμενος. Η άγνοια είναι η μεγαλύτερη χαρά, δεν λένε;

Το κινητό μου βρισκόταν δίπλα μου συνεχώς. Το κοιτούσα επίμονα περιμένοντας να χτυπήσει από δύο συγκεκριμένα άτομα. Τους καλούς μου φίλους. Τη «Ν» και το «Μ». Το κινητό μου όμως φαίνεται πως είχε διαφορετική άποψη και χτυπούσε μόνο από κλήσεις άλλων ατόμων.

Θυμάμαι, όταν πια παράτησα να αναμένω κλήση ή γραπτό μήνυμα από τη «Ν» και το «Μ», πως όταν άκουγα βήματα το βράδυ στον διάδρομο από έξω, ευχόμουν να ήταν εκείνοι, με ένα μεγάλο κουτί γλυκά, κάρτες με περαστικά και ένα τεράστιο χαμόγελο σχηματίζονταν στα χείλη μου. Όταν όμως καταλάβαινα πως δεν ήταν αυτοί, απλά γυρνούσα πλευρό και έκλεινα τα μάτια μου. Θα έρθουν, έλεγα μέσα μου.

Και, ναι. Ίσως και να έρχονταν. Αν έπαιζα σε χολιγουντιανή εφηβική ταινία, ίσως. Ξέρετε, από εκείνες που στο τέλος ακόμα και οι εχθροί σου σε θυμούνται και έρχονται με μερικά εκατομμύρια πολύχρωμα μπαλόνια, άπειρες κούτες με γλυκά, μέσα στην τρελή χαρά και κάθονται μαζί σου μέχρι να τελειώσει η σκηνή και το κοντινό, στο δακρυσμένο από την χαρά πρόσωπο του πρωταγωνιστή – ασθενή.

Η μέρα για το εξιτήριο έφτασε και τα παιδιά δεν με επισκέφτηκαν ποτέ. Ούτε με πήραν τηλέφωνο, ούτε μου έστειλαν μήνυμα. Ακόμα και όταν είχα πια πάει στο σπίτι μου. Όταν τους ζήτησα εξηγήσεις (έπρεπε νομίζετε;), αυτά που άκουσα μου έκαψαν το μυαλό. Θέλαμε να έρθουμε αλλά να…., δεν είχαμε χρόνο……, δεν ξέραμε αν θες να έχεις κόσμο….. και πολλές άλλες τέτοιες ευχάριστες και προπάντων ειλικρινείς δικαιολογίες. Και, όχι, δεν το λέω ειρωνικά. Όντως δεν είχαν χρόνο. Όχι όμως επειδή δούλευαν ή είχαν πολλές υποχρεώσεις εκεί έξω. Όχι. Απλά επειδή -όπως αποδείχθηκε τελικά- δεν άξιζα πραγματικά για αυτούς.
Μετά από μερικές εβδομάδες έληξε και η σχέση που είχα, αφού είχα μάθει πια την αλήθεια για τις επανειλημμένες απάτες.

Σήμερα, βρίσκομαι εδώ, τελώ το καθήκον μου ως δημοσιογράφος (!) και μέσα από τις δικές μου εμπειρίες σας ανοίγω τα μάτια.

Και, εάν κάποιος με ξαναρωτήσει τι διαλέγω ανάμεσα σε φιλία και έρωτα, πλέον, ξέρω τι θα απαντήσω. «Την ειλικρίνεια».

Και δεν θα ήταν καθόλου διπλωματική απάντηση….