ΧΑΜΟΓΕΛΑΣΤΕ, ΚΑΝΕΙ ΚΑΛΟ
Δεν θα διαφωνήσω στο ότι το να θέλουμε όλοι να είμαστε όμορφοι είναι μια πηγαία, μια φυσική ανάγκη του ανθρώπου. Ίσως και υποσυνείδητα όλοι μας επιδιώκουμε να είμαστε τέλειοι, όχι πάντα για να νιώθουμε οι ίδιοι καλά, αλλά γιατί φοβόμαστε την κριτική και τα σχόλια των τρίτων. Ιδίως σε μια κοινωνία όπως η σημερινή, που η εξωτερική εμφάνιση κατέχει τόσο μεγάλο ρόλο στις ανθρώπινες σχέσεις και η επιθυμία των ανθρώπων για ομορφιά αυξάνεται ολοένα και περισσότερο.
Κάπως έτσι και εγώ έπεσα στην ¨παγίδα¨ της κοινωνίας που εμμέσως περνά (στους έφηβους κυρίως) την εντύπωση πως πρέπει να είναι τέλειοι εμφανισιακά.
Αν και μόλις 19 χρόνων, η εμμονή για την εξωτερική μου εμφάνιση κοντεύει να μου γίνει ψύχωση.
Όλα άρχισαν πριν από τέσσερα χρόνια οπότε και εμφανίστηκαν τα πρώτα σημάδια ακμής. Για να μην πολυλογώ, ύστερα από απίστευτες προσπάθειες και θεραπείες κατάφερα να απαλλαγώ μερικώς από την ακμή κάνοντας μια θεραπεία με ισχυρά χάπια.
Εδώ πρέπει να παρατηρήσω πως κατά τα άλλα είμαι ένα αρκετά εμφανίσιμο αγόρι, ψηλό και αδύνατο χωρίς κανένα φυσικό ελλάτωμα.
Και, παρόλο που η ακμή υποχώρησε, μου άφησε πίσω μερικά ενοχλητικά σημάδια για να τη θυμάμαι, τα οποία κυρίως μου στέρησαν τη διάθεση για κοινωνική ζωή που ειδικά στην ηλικία μου θα έπρεπε να κυριαρχεί.
Βρισκόμουν σε μια φάση απίστευτα δύσκολη, δεν ήθελα να δω κανέναν, δεν ήθελα να πάω στη σχολή μου, πουθενά. Πίστευα ότι ποτέ κανένας δεν θα με αγαπήσει –εκτός από την οικογένεια μου- και πως ίσως θα μείνω για πάντα μόνος μου.
Οι φίλοι μου προσπαθούσαν να μου ανεβάσουν το ηθικό, όμως μάταια. Είχα πειστεί πως όλη μου η ζωή εξαρτάται από την εμφάνισή μου –που όπως προανέφερα, κατά τα άλλα είναι μια χαρά, όχι όμως τέλεια-.
Ήμουν απίστευτα δυστυχισμένος. Όταν έβλεπα στο δρόμο άλλα αγόρια με πεντακάθαρο πρόσωπο ένιωθα τόσο μειονεκτικά που ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί.
Ώσπου η ζωή αποφάσισε επιτέλους να μου ρίξει ένα χαστούκι για να συνέλθω.
Σε μια από τις συνηθισμένες πλέον επισκέψεις στη δερματολόγο μου και ενώ περίμενα τη σειρά μου, πήρα στα χέρια μου ένα περιοδικό από το τραπεζάκι αναμονής και άρχισα να το ξεφυλλίζω.
Τη ματιά μου τράβηξε η φωτογραφία μιας Αμερικανίδας γυναίκας (δεν συγκράτησα όνομα), η οποία έπασχε από καρκίνο του μαστού.
Στη φωτογραφία ήταν γυμνή από τη μέση και επάνω. Μόνο που αντί να υπάρχει στήθος, έστω και άρρωστο, υπήρχαν μόνο ράμματα και ουλές. Τίποτα άλλο. Κοιτώντας προσεκτικότερα την εικόνα, παρατήρησα επίσης πως η αριστερή πλευρά του κεφαλιού της ήταν ξυρισμένη ενώ υπήρχε μια σειρά από ράμματα σε μέγεθος συραπτικού που ξεκινούσαν από τον κρόταφο και έφταναν ως το πίσω μέρος του αυτιού.
Αποκρουστικό; Τρομακτικό; Ένα καλό έναυσμα για σκέψεις ίσως;
Γιατί ξέχασα να σας πω πως παρατήρησα και κάτι ακόμα στην φωτογραφία: ένα τεράστιο, λαμπερό, αληθινό χαμόγελο που υπερτερούσε κατά πολύ των σημαδιών.
Το χαμόγελο αυτής της γυναίκας. Μιας γυναίκας που ο καρκίνος της στέρησε το -για πολλούς- σύμβολο της θυληκότητας και που τώρα απειλούσε και τον εγκέφαλό της. Μιας γυναίκας που, έχοντας δίπλα της τον γιό και τον άντρα της χαμογελούσε. Και χαμογελούσε πολύ. Αυθεντικά. Πηγαία. Ειρωνικά. Ναι, αυτό είναι! Χαμογελούσε ειρωνικά. Αλλά όχι σε εμάς, στον καρκίνο.
Γιατί σίγουρα της στέρησε ένα στήθος και της ¨χρέωσε ¨ μια σειρά από αντιαισθητικά ράμματα και ουλές, αλλά δεν κατάφερε να της στερήσει άλλα, σημαντικότερα πράγματα, όπως την αληθινή αγάπη, το χαμόγελο και την ελπίδα, που πολλοί από εμάς δεν έχουμε νιώσει.
Ο καρκίνος κέρδισε απλά μια μάχη – όχι όμως και τον πόλεμο.
Όταν ξεκόλλησα τα μάτια μου από την φωτογραφία, διάβασα τη συνέντευξη που είχε δώσει.
Ήταν, αν όχι η απολαυστικότερη, μια από τις απολαυστικότερες συνεντεύξεις που έχω διαβάσει στην –έστω μικρή- ζωή μου. Πολύ πιο ουσιώδης, πολύ πιο αληθινή, πολύ πιο ευχάριστη ίσως από τις εκατοντάδες συνεντεύξεις από διάφορους σταρ και μη.
Τουλάχιστον από τη συγκεκριμένη έμαθα πολλά.
Από τους επώνυμους τι; Τα ίδια συνεχώς… Με ποιον χώρισε η τάδε, τι ρούχα θα φορέσει η άλλη και άλλα κυριολεκτικά ανούσια στοιχεία.
Με αυτή τη συνοδευτική συνέντευξη που έδωσε η γυναίκα, γέλασα πολύ. Γέλασα πολύ με τον τρόπο και το χιούμορ που αντιμετωπίζει όλο αυτό που της συμβαίνει.
Και τελικά ίσως να μην της συμβαίνει τίποτα.
Ίσως να συμβαίνει σε εμάς κάτι, που προσπαθούμε να γίνουμε όλο και πιο τέλειοι, όλο και πιο ωραίοι. Μήπως λοιπόν η τηλεόραση, η κοινωνία, το star system, έχουν δημιουργήσει σε εμάς την τόσο αυξημένη ανάγκη για τελειότητα; Μήπως συμβαίνει σε εμάς αυτό το ¨κάτι¨ και δεν το έχουμε συνειδητοποιήσει;
Ξέρω πολλούς που αγχώνονται για το πόσες θερμίδες πήραν και τρελαίνονται εάν το μαλλί τους χαλάσει από τον αέρα. Έτσι ήμουν και εγώ. Ή καλύτερα, έτσι είχα καταντήσει.
Δεν είναι αστείο;
Όλοι οι μεγάλοι οίκοι ομορφιάς συνεχώς λανσάρουν στην αγορά προϊόντα που βελτιώνουν την εμφάνισή μας. Κανείς όμως δεν έχει καταφέρει να παράγει προϊόντα αληθινής αγάπης. Γιατί η αγάπη δεν είναι προϊόν, δεν είναι κάτι που μαζικοποιείται, δεν κλείνεται σε μπουκαλάκια και κουτιά των 500€. Υπάρχει μέσα μας. Και την έχουμε όλοι για να την προσφέρουμε κάπου. Και για να την δεχτούμε.
Σκεφτείτε μόνο, πως με λίγα ευρώ μπορείτε να γίνετε ¨κούκλες¨ πηγαίνοντας π.χ. σε ένα spa ή αγοράζοντας καλλυντικά. Με πόσα όμως μπορείτε να αγοράσετε αληθινή αγάπη; Με τίποτα.
Ή μάλλον, με την ψυχή σας. Με το χιούμορ, τον χαρακτήρα την ουσία και το είναι σας. Μόνο έτσι.
Μπαίνοντας στην αίθουσα της δερματολόγου μου ένιωσα ανακούφιση. Ανακούφιση και ζήλια.
Τι είναι δυο κοκκινίλες μπροστά στην υγεία μου;
Όχι πως δεν θα προσπαθήσω να τις ξεφορτωθώ. Όχι, όχι.
Απλά δεν θα κοιμάμαι και θα ξυπνάω με αυτή την έννοια όπως πριν.
Μάλιστα η γιατρός, μου είπε πως σε δύο μήνες θα μπορέσω να κάνω μια τελευταία θεραπεία και μετά τα σημάδια θα μας αφήσουν χρόνους..!
Ζήλια (καλή), ένιωσα για την δύναμη αυτής της γυναίκας. Γιατί δεν ξέρω αν θα την είχα και εγώ σε παρόμοια περίπτωση. Εδώ δεν την είχα για δυό κοκκινίλες ακμής..!
ΑΝΤΙ ΕΠΙΛΟΓΟΥ
Έγραψα αυτό το κείμενο, όχι για να σας πείσω να σταματήσετε να ασχολείστε με την εμφάνιση σας, προς Θεού, αλλά για να σας προβληματίσω –με την καλή έννοια. Άλλωστε άνθρωπος (και ειδικά γυναίκα) απεριποίητος, που μυρίζει άσχημα και είναι συνεχώς ατημέλητος είναι και απλησίαστος. Μέτρον άριστον όμως.
Μέτρον άριστον παντού.
Εκτός από το χαμόγελο…
Δεν θα διαφωνήσω στο ότι το να θέλουμε όλοι να είμαστε όμορφοι είναι μια πηγαία, μια φυσική ανάγκη του ανθρώπου. Ίσως και υποσυνείδητα όλοι μας επιδιώκουμε να είμαστε τέλειοι, όχι πάντα για να νιώθουμε οι ίδιοι καλά, αλλά γιατί φοβόμαστε την κριτική και τα σχόλια των τρίτων. Ιδίως σε μια κοινωνία όπως η σημερινή, που η εξωτερική εμφάνιση κατέχει τόσο μεγάλο ρόλο στις ανθρώπινες σχέσεις και η επιθυμία των ανθρώπων για ομορφιά αυξάνεται ολοένα και περισσότερο.
Κάπως έτσι και εγώ έπεσα στην ¨παγίδα¨ της κοινωνίας που εμμέσως περνά (στους έφηβους κυρίως) την εντύπωση πως πρέπει να είναι τέλειοι εμφανισιακά.
Αν και μόλις 19 χρόνων, η εμμονή για την εξωτερική μου εμφάνιση κοντεύει να μου γίνει ψύχωση.
Όλα άρχισαν πριν από τέσσερα χρόνια οπότε και εμφανίστηκαν τα πρώτα σημάδια ακμής. Για να μην πολυλογώ, ύστερα από απίστευτες προσπάθειες και θεραπείες κατάφερα να απαλλαγώ μερικώς από την ακμή κάνοντας μια θεραπεία με ισχυρά χάπια.
Εδώ πρέπει να παρατηρήσω πως κατά τα άλλα είμαι ένα αρκετά εμφανίσιμο αγόρι, ψηλό και αδύνατο χωρίς κανένα φυσικό ελλάτωμα.
Και, παρόλο που η ακμή υποχώρησε, μου άφησε πίσω μερικά ενοχλητικά σημάδια για να τη θυμάμαι, τα οποία κυρίως μου στέρησαν τη διάθεση για κοινωνική ζωή που ειδικά στην ηλικία μου θα έπρεπε να κυριαρχεί.
Βρισκόμουν σε μια φάση απίστευτα δύσκολη, δεν ήθελα να δω κανέναν, δεν ήθελα να πάω στη σχολή μου, πουθενά. Πίστευα ότι ποτέ κανένας δεν θα με αγαπήσει –εκτός από την οικογένεια μου- και πως ίσως θα μείνω για πάντα μόνος μου.
Οι φίλοι μου προσπαθούσαν να μου ανεβάσουν το ηθικό, όμως μάταια. Είχα πειστεί πως όλη μου η ζωή εξαρτάται από την εμφάνισή μου –που όπως προανέφερα, κατά τα άλλα είναι μια χαρά, όχι όμως τέλεια-.
Ήμουν απίστευτα δυστυχισμένος. Όταν έβλεπα στο δρόμο άλλα αγόρια με πεντακάθαρο πρόσωπο ένιωθα τόσο μειονεκτικά που ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί.
Ώσπου η ζωή αποφάσισε επιτέλους να μου ρίξει ένα χαστούκι για να συνέλθω.
Σε μια από τις συνηθισμένες πλέον επισκέψεις στη δερματολόγο μου και ενώ περίμενα τη σειρά μου, πήρα στα χέρια μου ένα περιοδικό από το τραπεζάκι αναμονής και άρχισα να το ξεφυλλίζω.
Τη ματιά μου τράβηξε η φωτογραφία μιας Αμερικανίδας γυναίκας (δεν συγκράτησα όνομα), η οποία έπασχε από καρκίνο του μαστού.
Στη φωτογραφία ήταν γυμνή από τη μέση και επάνω. Μόνο που αντί να υπάρχει στήθος, έστω και άρρωστο, υπήρχαν μόνο ράμματα και ουλές. Τίποτα άλλο. Κοιτώντας προσεκτικότερα την εικόνα, παρατήρησα επίσης πως η αριστερή πλευρά του κεφαλιού της ήταν ξυρισμένη ενώ υπήρχε μια σειρά από ράμματα σε μέγεθος συραπτικού που ξεκινούσαν από τον κρόταφο και έφταναν ως το πίσω μέρος του αυτιού.
Αποκρουστικό; Τρομακτικό; Ένα καλό έναυσμα για σκέψεις ίσως;
Γιατί ξέχασα να σας πω πως παρατήρησα και κάτι ακόμα στην φωτογραφία: ένα τεράστιο, λαμπερό, αληθινό χαμόγελο που υπερτερούσε κατά πολύ των σημαδιών.
Το χαμόγελο αυτής της γυναίκας. Μιας γυναίκας που ο καρκίνος της στέρησε το -για πολλούς- σύμβολο της θυληκότητας και που τώρα απειλούσε και τον εγκέφαλό της. Μιας γυναίκας που, έχοντας δίπλα της τον γιό και τον άντρα της χαμογελούσε. Και χαμογελούσε πολύ. Αυθεντικά. Πηγαία. Ειρωνικά. Ναι, αυτό είναι! Χαμογελούσε ειρωνικά. Αλλά όχι σε εμάς, στον καρκίνο.
Γιατί σίγουρα της στέρησε ένα στήθος και της ¨χρέωσε ¨ μια σειρά από αντιαισθητικά ράμματα και ουλές, αλλά δεν κατάφερε να της στερήσει άλλα, σημαντικότερα πράγματα, όπως την αληθινή αγάπη, το χαμόγελο και την ελπίδα, που πολλοί από εμάς δεν έχουμε νιώσει.
Ο καρκίνος κέρδισε απλά μια μάχη – όχι όμως και τον πόλεμο.
Όταν ξεκόλλησα τα μάτια μου από την φωτογραφία, διάβασα τη συνέντευξη που είχε δώσει.
Ήταν, αν όχι η απολαυστικότερη, μια από τις απολαυστικότερες συνεντεύξεις που έχω διαβάσει στην –έστω μικρή- ζωή μου. Πολύ πιο ουσιώδης, πολύ πιο αληθινή, πολύ πιο ευχάριστη ίσως από τις εκατοντάδες συνεντεύξεις από διάφορους σταρ και μη.
Τουλάχιστον από τη συγκεκριμένη έμαθα πολλά.
Από τους επώνυμους τι; Τα ίδια συνεχώς… Με ποιον χώρισε η τάδε, τι ρούχα θα φορέσει η άλλη και άλλα κυριολεκτικά ανούσια στοιχεία.
Με αυτή τη συνοδευτική συνέντευξη που έδωσε η γυναίκα, γέλασα πολύ. Γέλασα πολύ με τον τρόπο και το χιούμορ που αντιμετωπίζει όλο αυτό που της συμβαίνει.
Και τελικά ίσως να μην της συμβαίνει τίποτα.
Ίσως να συμβαίνει σε εμάς κάτι, που προσπαθούμε να γίνουμε όλο και πιο τέλειοι, όλο και πιο ωραίοι. Μήπως λοιπόν η τηλεόραση, η κοινωνία, το star system, έχουν δημιουργήσει σε εμάς την τόσο αυξημένη ανάγκη για τελειότητα; Μήπως συμβαίνει σε εμάς αυτό το ¨κάτι¨ και δεν το έχουμε συνειδητοποιήσει;
Ξέρω πολλούς που αγχώνονται για το πόσες θερμίδες πήραν και τρελαίνονται εάν το μαλλί τους χαλάσει από τον αέρα. Έτσι ήμουν και εγώ. Ή καλύτερα, έτσι είχα καταντήσει.
Δεν είναι αστείο;
Όλοι οι μεγάλοι οίκοι ομορφιάς συνεχώς λανσάρουν στην αγορά προϊόντα που βελτιώνουν την εμφάνισή μας. Κανείς όμως δεν έχει καταφέρει να παράγει προϊόντα αληθινής αγάπης. Γιατί η αγάπη δεν είναι προϊόν, δεν είναι κάτι που μαζικοποιείται, δεν κλείνεται σε μπουκαλάκια και κουτιά των 500€. Υπάρχει μέσα μας. Και την έχουμε όλοι για να την προσφέρουμε κάπου. Και για να την δεχτούμε.
Σκεφτείτε μόνο, πως με λίγα ευρώ μπορείτε να γίνετε ¨κούκλες¨ πηγαίνοντας π.χ. σε ένα spa ή αγοράζοντας καλλυντικά. Με πόσα όμως μπορείτε να αγοράσετε αληθινή αγάπη; Με τίποτα.
Ή μάλλον, με την ψυχή σας. Με το χιούμορ, τον χαρακτήρα την ουσία και το είναι σας. Μόνο έτσι.
Μπαίνοντας στην αίθουσα της δερματολόγου μου ένιωσα ανακούφιση. Ανακούφιση και ζήλια.
Τι είναι δυο κοκκινίλες μπροστά στην υγεία μου;
Όχι πως δεν θα προσπαθήσω να τις ξεφορτωθώ. Όχι, όχι.
Απλά δεν θα κοιμάμαι και θα ξυπνάω με αυτή την έννοια όπως πριν.
Μάλιστα η γιατρός, μου είπε πως σε δύο μήνες θα μπορέσω να κάνω μια τελευταία θεραπεία και μετά τα σημάδια θα μας αφήσουν χρόνους..!
Ζήλια (καλή), ένιωσα για την δύναμη αυτής της γυναίκας. Γιατί δεν ξέρω αν θα την είχα και εγώ σε παρόμοια περίπτωση. Εδώ δεν την είχα για δυό κοκκινίλες ακμής..!
ΑΝΤΙ ΕΠΙΛΟΓΟΥ
Έγραψα αυτό το κείμενο, όχι για να σας πείσω να σταματήσετε να ασχολείστε με την εμφάνιση σας, προς Θεού, αλλά για να σας προβληματίσω –με την καλή έννοια. Άλλωστε άνθρωπος (και ειδικά γυναίκα) απεριποίητος, που μυρίζει άσχημα και είναι συνεχώς ατημέλητος είναι και απλησίαστος. Μέτρον άριστον όμως.
Μέτρον άριστον παντού.
Εκτός από το χαμόγελο…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου