Ανθρώπινες σχέσεις. Το αιώνιο, άλυτο, άγνωστο και κουραστικό παιχνίδι της ζωής. Το εύρημα του ανθρώπινου εγκεφάλου, πηγαίο μέσα από την ματαιοδοξία της ζωής και τον φόβο της μοναξιάς και του θανάτου δια τους αιώνες. Τα πάντα στη ζωή είναι ζευγάρια: άντρας-γυναίκα, καλό-κακό, φως-σκοτάδι, ημέρα-νύχτα, κρύο-ζεστό, γιν-γιανκ , πάνω-κάτω, αριστερά-δεξιά…
Αντίθετα ζευγάρια. Το ένα συμπληρώνει το άλλο. Εάν λείψει το ένα από τα δύο, χάνονται αμφότερα. Έτσι και ο άνθρωπος, ζητάει το άλλο του μισό, αυτό που θα τον συμπληρώσει και θα του δώσει την ευκαιρία να ζήσει. Άλλωστε χωρίς αυτό, δεν υπάρχει ο ίδιος. Μπορεί να μην είναι ίδιας κοινωνικής τάξης, μόρφωσης, εξυπνάδας, φύλου, εθνικότητας. Μπορεί να ζει χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά σου, όμως υπάρχει.
Και όταν με το καλό το βρεις και νομίζεις πως τα βάσανά σου έχουν τελειώσει, σκέψου ξανά. Τώρα ξεκινάει το μαρτύριο. Το γνωρίζεις, του μιλάς, σου μιλάει. Βγαίνετε, γνωρίζεστε, ερχόσαστε κοντά. Σου αρέσει. Σου αρέσουν τα πάντα, το σώμα, οι κινήσεις, το άρωμα….υπάρχει η χημεία. Νομίζεις πως είναι αυτό….
Όχι, λυπάμαι που θα σε απογοητεύσω αγαπητέ αναγνώστη, όμως οι ανθρώπινες σχέσεις δεν είναι έτσι. Το σενάριο της ταινίας «Ανθρώπινο είδος- σκηνή ερωτική» λέει –δυστυχώς για εμάς- άλλα. Διαφορετικές ατάκες από αυτές που θα θέλαμε να ακούσουμε, διαφορετικά πλάνα από αυτά που θα θέλαμε να μας δούμε (ξέρεις, αυτά που δεν σε κολακεύουν γιατί ποζάρεις από λάθος προφίλ) και διαφορετική εξέλιξη από αυτή που θα μας άρεσε. Θα αφήσω προς το παρόν το κεφάλαιο «Φιλικές και άλλες σχέσεις» και θα εστιάσω σε αυτό που μας καίει όλους περισσότερο¨-τις ερωτικές.
Κάποιοι το προτιμούν έτσι, κάποιοι αλλιώς. Κάποιοι προτιμούν τις σταθερές σχέσεις, άλλοι τις ξεπέτες, άλλοι τις κοροϊδίες και άλλοι τα γκομενοφιλικά παιχνιδάκια. Απορώ με δύο πράγματα… Χυλόπιτα και γκομενοφιλία. Τι είναι; Μην μου απαντήσετε…καλό κάνει και λίγο μυστήριο…!
Αυτό που θέλω να αναλύσω σήμερα, είναι τα όρια. Όχι, όχι τα όρια της σάτυρας, αυτό το αφήνω σε άλλους. Τα όρια της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Όταν αγαπάμε κάποιον, πότε καταλαβαίνουμε αν πραγματικά είμαστε ερωτευμένοι μαζί του και δεν είναι απλά ενθουσιασμός; Πότε σταματάνε τα όρια της ανωτερότητας και φτάνουμε στην ξεφτίλα; Όταν θέλουμε κάποιο μισό μας πολύ, τι είναι σωστό; Να του το λέμε και να αναλαμβάνουμε κάθε είδους ευθύνη; Ή να το πνίγουμε μέσα μας και να συνεχίζουμε με ένα τεράστιο «γιατί/μήπως/ίσως» να μας στοιχειώνει; Και όταν βλέπουμε πως δεν υπάρχει ανταπόκριση; Μπορούμε να συνεχίσουμε απλά σαν φίλοι; Όταν το κακούργο εκείνο παιδάκι με τα φτερά και τα βέλη μας πετυχαίνει συνεχώς και αδυσώπητα; Νομίζω, Έρωτα το λένε… Μα καλά, ποιός αφήνει ένα τόσο μικρό παιδί να παίζει με βέλη; Και μάλιστα με τέτοια βέλη; Είναι ανεύθυνο…τα ρίχνει χωρίς να σκεφτεί πρώτα τις συνέπειες. Δεν ρωτάει πρώτα αν θέλουμε, αν είμαστε έτοιμοι να ερωτευθούμε…Ας του πάρει κάποιος πιο έμπειρος τη βαλλίστρα…
Κανονικά αυτά τα βέλη πρέπει να μετονομαστούν..από βέλη του έρωτα, σε βέλη της ξεφτίλας. Διότι, εντάξει, ερωτευόμαστε. Και αν το παιδάκι αυτό, το φωνάξει η μαμά του για φαγητό και ξεχάσει να ρίξει το βέλος και στο άλλο μας μισό, τι γίνεται;
Βρισκόμαστε εμείς, οι απλοί θνητοί, να βγάλουμε το φίδι από την τρύπα. Αγαπάμε τον άλλον, του δινόμαστε ολοκληρωτικά, κάνουμε τα αδύνατα δυνατά για εκείνον, θυσιάζουμε πράγματα, ανθρώπους και όνειρα για αυτόν και τελικά τι παίρνουμε; Ένα ξερό χαστούκι. Ένα «μου αρέσεις, σε θέλω δίπλα μου, αλλά όχι….δεν κάνω σχέση…».. και εσύ μένεις με το στόμα ανοιχτό, ένα γιγάντιο ‘γιατί’ και ένα βέλος καρφωμένο στη πλάτη από το κατά τα άλλα αρμόδιο φτερωτό παιδί.
Τι να κάνεις λοιπόν; Ξεφτιλίστηκες, του είπες εκατό φορές πως τον αγαπάς, του έκανες δώρα, θυσίασες πράγματα για εκείνον, τρέχεις από πίσω του σαν σκυλί και τώρα τι; Έρχεσαι αντιμέτωπος με το σκληρό πρόσωπο του εαυτού σου, της ζωής, του ανώριμου παιδιού με τα βέλη και λοιπά και λοιπά….
Και μετά έρχεται η μαμά του παιδιού με τα φτερά. Μια μεγάλη κυρία, με γκριζωπά μαλλιά και ρυτιδιασμένο πρόσωπο. Περπατούσε αργά –όπως κάθε γυναίκα αυτής της ηλικίας- και ο μακρύς γκριζωπός της χιτώνας ανέμιζε. Νομίζω την έλεγαν Εμπειρία.
Και όταν με είδε που ήμουν έτοιμος να κλάψω για το άλλο μου μισό που έχασα, με μάλωσε. Και επειδή είδε πως μυαλό δεν έβαζα, φώναξε βοήθεια από την αδερφή της.
Της έμοιαζε της αδερφής της. Ήταν και αυτή μεγάλη σε ηλικία, μάλλον μεγαλύτερη. Ναι, πολύ μεγαλύτερη. Με πιο βαθιές ρυτίδες, σαν αυλάκια στο πρόσωπό της. Άκουσα πως την λέγανε Ωριμότητα.
Και μου είπε λοιπόν πως το μυαλό, όπως και καθετί στον κόσμο αυτό, είναι καλύτερο όταν είναι ώριμο. Και τότε κατάλαβα πολλά. Δεν ήξερα όμως, νόμιζα πως μόνο αυτές οι τρείς οντότητες καθορίζουν τις ανθρώπινες σχέσεις σε εμάς τους θνητούς. Και τότε είδα. Υπήρχαν και άλλοι συγγενείς του Έρωτα, της Εμπειρίας και της Ωριμότητας. Και ήταν πολλοί. Μου συστήθηκαν ένας -ένας. Το Πάθος, η Επικοινωνία, το Ενδιαφέρον, η Έλξη, η Χημεία και άλλοι πολλοί.
-Και μου είπαν με μια φωνή: ότι συμβαίνει, συμβαίνει για κάποιο λόγο. Φροντίζουμε εμείς για αυτό. Είναι το παιχνίδι που παίζουμε κάθε μέρα, αιώνες τώρα. Είναι το παιχνίδι του έρωτα –έτσι το ονομάσαμε , γιατί ο έρωτας επέμενε. Είναι μικρός, αλλά πολύ εγωιστής-. Όταν το σκεφτήκαμε, ξεχάσαμε να βάλουμε κανόνες. Φτιάξαμε τη γη που είναι το ταμπλό και εσάς τους ανθρώπους για πιόνια. Και από τότε, παίζουμε.
-Και τότε ρώτησα: Ποιος είναι ο αρχηγός σας;
-Και ακούστηκε από μακριά μια φωνή: Εγώ. Εγώ είμαι η αρχηγός. Εγώ κινώ τα πάντα σε αυτή τη ζωή και σε αυτό το παιχνίδι. Κανένας θνητός, είτε Θεός, δεν μπορεί να αντισταθεί στη δύναμη που έχω.
-Και ποιο είναι το όνομα σου εσένα;, τη ρώτησα.
-Αγάπη…
_____________________________________________________________________
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου