Δράσεις & αντιδράσεις

Έχω γνωρίσει πολλά άτομα στη ζωή μου και τα περισσότερα από αυτά είχαν μου πουν από μία τουλάχιστον ιστορία. Ιστορίες αγάπης. Ή καλύτερα ιστορίες πονεμένης αγάπης.
«Θεέ μου», σκέφτηκα. «Δεν είναι δυνατόν να υπάρχουν τόσα πληγωμένα άτομα στον κόσμο».

Όλοι μου είπαν τη δική τους ιστορία. Τόσες διαφορετικές ιστορίες, σε διαφορετικό χωροχρόνο, σε διαφορετικές ηλικίες, με διαφορετικούς πρωταγωνιστές. Και όμως με τον ίδιο βασικό πυρήνα: την πληγή που τους άφησε ένας έρωτας. Και τον εγωισμό, τον ανθρώπινο εγωισμό.

Είναι απίστευτο το τι μπορεί να προκαλέσει ο εγωισμός ενός ατόμου σε κάποιο άλλο. Τι σχέδια μπορεί να στήσει, τι πράξεις μπορεί να εκτελέσει. Κάποτε έλεγα πως ο εγωισμός και ο έρωτας δεν συναντιούνται στις ανθρώπινες σχέσεις. Γιατί να είσαι εγωιστής όταν αγαπάς κάποιον; Ή ακόμα χειρότερα εάν θες να είσαι με κάποιον σε μια σχέση. Γιατί να πρέπει να περάσεις από 40 κύματα προκειμένου να πάρεις αυτό που ζητάς;

Είμαι άνθρωπος που έχω μια θεωρία. Πολλές μάλλον, αλλά αυτή κολλάει εδώ. Όσο πιο εύκολα βάζουμε στη ζωή μας κάποιον, το ίδιο εύκολα τον διώχνουμε κιόλας. Και το αντίστροφο.

Θα πιστέψετε κάποιον που θα σας πει την τόσο, μα τόσο ιερή λέξη «ΣΑΓΑΠΩ» από την δεύτερη εβδομάδα; Θα ήταν τέλειο, συμφωνώ, αν όμως βρείτε τον άνθρωπο αυτόν που θα την εννοεί κιόλας. Δεν μου αρέσουν αυτοί που ξεστομίζουν το σαγαπώ σα να λένε την all time classic greek ατάκα «ρε μαλάκα». Όπως και να το κάνουμε ρε γαμώτο, κάποιοι όροι έχουν μια παραπάνω αξία.

Να τους φοβάστε. Όσο εύκολα τη λένε, τόσο λιγότερο το εννοούν.
Και άμα την ακούσετε πολλές φορές ή σε βαθμό υπερθετικό; Τρέξτε να σωθείτε.

Καλά, τώρα τι μας λες δηλαδή; Να την κάνουμε με ελαφρά από όποιον μας λέει μια τόσο όμορφη λέξη; Κλαίνε οι χήρες, κλαίνε και οι παντρεμένες. Όταν δεν την ακούμε, την ζητάμε και κατεβάζουμε καντήλια. Όταν την ακούμε, δεν ξέρουμε αν είναι αληθινή. What the fuck?

Το μόνο που θα πω, είναι αυτό που υποστηρίζω πάντοτε. Αφήστε το χρόνο, τις καταστάσεις και τα παθήματα να σας πουν.

Τα λόγια, είναι λόγια. Οι πράξεις όμως είναι αποδείξεις, δεδομένα.

Και μια φιλική συμβουλή. Πάντα όταν συζητάτε με το άτομο που σας αφορά, επιδιώξτε να το κάνετε πρόσωπο με πρόσωπο. Έστω τηλεφωνικά στη χειρότερη. Δείτε τα μάτια του, τις κινήσεις των χεριών, το ύφος. Δείτε που στρέφει το βλέμμα, ακούστε καλά τον τόνο της φωνής. «Κανένας θνητός δεν μπορεί να κρατήσει μυστικό. Αν τα χείλη σιωπούν , φλυαρούν οι άκρες των δαχτύλων του. Η προδοσία ξεχειλίζει από κάθε πόρο», είχε πει ο Φρόυντ.

Μην είστε εγωιστές. Αν θέλετε ένα άτομο στη ζωή σας, απλά ΠΕΙΤΕ ΤΟ.

Μην φοβάστε να βγάλετε αυτό που νιώθετε. Μην φοβάστε την απόρριψη, ξεφύγετε από τα ηλίθια στερεότυπα τύπου «δεν της/του μιλάω, σιγά μην μιλήσω εγώ σε εκείνη/ον» .

Σκεφτείτε τι θα γινόταν αν όλοι σκεφτόμασταν με κατ’ αυτόν τον τρόπο. Τρόμος και κενό!
Και στην τελική ρε παιδιά, όλες οι σχέσεις όταν ξεκινάνε, τι είναι; Μια δοκιμή, ένα τεστ δεν είναι; Ποιος ξέρει εξ αρχής εάν ταιριάζει με τον άλλον; Αν υπάρχει να μου τον δείξετε.

Ρίξτε μου ένα φόνι, που λέει και η Αννίτα…. ;-)